یادت بیاید که می ارزد برای جاودان ماندن فقط کمی زحمت کشید

یادت بیاید که دنیا زیباست

که زندگی سرشار از ناگفته هاست

که عبور سخت است هم برای من هم برای تو

که بودن ماندنی ست هم برای خاک هم برای باد

که بیداری دشوار است

یادت بیاید که زیبایی ... که دارایی ... که انسانی

که پروانه ها در خطرند و دریاها رو به دریاچه

آب اگر ساکن باشد می گندد

زندگی اگر دشوار نباشد می پوسد

آزادی اگر در بند نباشد می ریزد

یادت باشد که کسی هست

آن سوی ستاره ها ... این سوی درختها ... در امتداد تو

آن قدر زیبا و بزرگ که گویی دیگر هیچ نیست جز او

آن قدر که می فهمی ذره ای ... دانه ای ... کودکی

آن قدر که می گویند شادابی

می خواهم یادت بیاید که من هستم ... که تو هستی

که زندگی زیباست ... اگر من باشم ... اگر تو بخندی

یادت بیاید که رسیدن سخت بود روزها سخت تر و ثانیه ها ...

یادت بیاید که می توان با هم بود   که می توان باهم ماند

که با هم ستاره شد

من با تو زیبایم ... با تو آرامم ... با تو آزادم

و تو با من همه را می فهمی ... همه ی مفهوم نامفهوم زندگی را

یادت بیاید که می مانم  ... که دوستت دارم ... که آرامم

و من یادم بیاید که تو نظر خدایی  که تو هستی که دوستم داری

 که خواهی ماند که خواهی گفت که خواهی دید

و ما می دانیم که باهم بودن زیباست گرچه دشوار و ناهموار

شاید که رهگذر ثانیه ها روزی بداند که برایم چیستی

که معنایی ... که تنها بهانه ای

و شاید شکوفه های درخت گیلاس

پس تو را به تمامی شرم زندگی قسم می دهم

با من بمان